Het ecopersonalisme is niet iets nieuws. Pioniers zoals Albert Schweitzer, Teilhard de Chardin, Mahatma Gandhi en Martin Buber schreven hun inzichten neer tijdens en na WO I, dus honderd jaar geleden. Het is de moeite waard om hun diep ecologisch denken onder het stof te halen.

De klimaatcrisis gaat over meer dan de opwarming van de aarde en de natuurrampen die daaruit volgen. Zij is tegelijk een beschavingscrisis die de wortels raakt van onze moderne zelf perceptie. We zijn vervreemd van de aarde. De kiemen voor deze vervreemding zijn gelegd door het moderne, antropocentrisch wereldbeeld. Centraal staat in dit essay de vraag: kunnen we dit wereldbeeld overstijgen zonder de menselijk persoon te verliezen in een romantische verheerlijking van de natuur? Het ecopersonalisme is een filosofisch en sociaal project dat vanuit de analyse van de ecologische vervreemding het wezen van de persoon en de natuur herdenkt. Hoe kunnen we de transitie maken van een ego-persoon naar een eco-zelf? Welke hoop mogen we koesteren in deze overgang en wat is de impact ervan op ons socio-economisch handelen?